بیشتر بایستید تا بیشتر زنده بمانید

ایستادن به کنترل قند در بدن کمک می‌کند
ایستادن به کنترل قند در بدن کمک می‌کند
حدس بزنید چند ساعت روز را در حالت نشسته سپری می کنید؟ کمتر از هشت ساعت؟ بیشتر از ده ساعت؟ یک تحقیق تازه نشان می دهد که اکثر ما بیش از دوازده ساعت در روز می نشینیم و به صفحه کامپیوتر یا تلویزیون خیره می شویم.
اگر به این مدت، هفت ساعت را هم که صرف خواب می کنیم اضافه کنیم ما هر روز نوزده ساعت را در حالت نشسته یا بی تحرک به سر می بریم. ما در محل کار می نشینیم. در ماشین. در خانه. خیلی وقتها تحرک مان به جابجا کردن صندلی های اطرافمان خلاصه می شود.مطمئنا اینقدر نشستن برای سلامتی مان مضر است. تحقیقات تازه نشان می دهد که آنهایی که همه روز یکجا می نشینند، نسبت به آدم هایی که راه می روند و می ایستند دو سال کمتر عمر می کنند.
حتی اگر به طور مداوم ورزش کنید شاید کافی نباشد. شواهد تازه نشان می دهد که ورزش هم نمی تواند آسیبی که ساعت ها نشستن به بدن وارد کرده را کاملا از بین ببرد. تکنولوژی ما را به بی تحرک ترین انسان های تاریخ بدل کرده است. تیمی از محققان بریتانیایی یک تحقیق غیر معمول را انجام داده اند و در آن تاثیر ایستادن را نسبت به نشستن بر روی گروهی کوچک از آدم ها مورد مطالعه قرار داده اند.
تیم دکتر جان باکلی و محققان دانشگاه چستر در بریتانیا از ده نفر که در یک بنگاه معاملات ملکی کار می کردند خواستند برای انجام بعضی کارهایشان، سه ساعت در روز بایستند. از همه داوطلبان خواسته شد که دستگاهی به خود وصل کنند که میزان تحرک را اندازه گیری می کند. آنها همچنین دستگاههایی برای سنجش ضربان قلب و فشار خون در طول شب و روز به خود وصل کردند. کسانی که داوطلب این آزمایش شدند در ابتدا واکنش های متفاوتی داشتند. مطمئن نبودند بتوانند سه ساعت ایستادن در طول روز را تحمل کنند. نگران کمر درد بودند. فکر می کردند که ممکن است کفش پایشان را اذیت کند یا خسته شوند. ولی به هر حال تا آخر در این تحقیق ماندند.
اما چرا نشستن تا این اندازه برای ما مضر است؟ مهمترین دلیل این است که نشستن طولانی شیوه برخورد بدن و سیستم گوارش ما با قندها را تغییر می دهد. وقتی غذا می خوریم بدن ما ذرات غذا را به گلوکز تبدیل می کند و گلوکز به خون و دیگر سلول ها منتقل می شوند. گلوکز سوختی حیاتی برای بدن ماست، ولی میزان بالای گلوکز خطر ابتلا به دیابت و بیماری های قلبی را افزایش می دهد. غده پانکراس با ترشح هورمون انسولین کمک می کند تا اندازه گلوکز خون را در میزان طبیعی نگه دارد. ولی اینکه بدن چقدر به شکل موثر این کار را انجام دهد بستگی به میزان حرکت و فعالیت فیزیکی ما دارد.
ایستاده کار کردن ممکن است عجیب به نظر بیاید. ولی ایستادن هنگام کار سابقه طولانی دارد. وینستون چرچیل نخست وزیر بریتانیا در دوران جنگ جهانی دوم یک میز مخصوص ایستادن داشت و ایستاده کار می کرد. ارنست همینگوی، نویسنده معروف آمریکایی و برنده جایزه نوبل، بنجامین فرانکلین، از رهبران استقلال ایالات متحده آمریکا و خیلی از شخصیت های تاریخی مهم دیگر هم ایستاده کار می کردند. تحقیقاتی که نشان می دهد ایستادن برای سلامتی بهتر از نشستن است به دهه ۱۹۵۰ میلادی برمی گردد زمانی که یک تحقیق مشابه روی راننده های اتوبوس انجام شد. این تحقیق که در نشریه لانست چاپ شده بود نشان می داد که مسئولان جمع آوری بلیط اتوبوس ها که ایستاده کار می کردند نسبت به رانندگان اتوبوس که نشسته رانندگی می کردند، پنجاه درصد کمتر در معرض خطر بیماری قلبی بودند.
از آن زمان تا کنون نشستن طولانی با مشکل کنترل گلوکز خون مرتبط دانسته می شود. همچنین نشستن با کاهش فعالیت آنزیم لیپوپروتلین که چربی های خون را می شکند و تبدیل به سوخت برای ماهیچه های بدن می کند ارتباط دارد. کم شدن فعالیت آنزیم لیپوپروتلین باعث افزایش میزان تری گلیسیرید و چربی خون می شود و همچنین ریسک بیماری های قلبی را افزایش می دهد. و آیا راه رفتن هنگام کار به ما کمک می کند عمر طولانی تری داشته باشیم. امیدواری در این زمینه حالا خیلی زیاد است.
محققان دانشگاه چستر اطلاعاتشان را در روزهایی که داوطلبان ایستاده بودند با روزهایی که آنها همه وقت نشسته بودند مقایسه کردند. وقتی که به نتایج دقت کردند تفاوت ها واقعا چشمگیر بود. همانطور که این محققان پیش بینی کرده بودند، میزان گلوکز خون بعد از خوردن یک غذا در روزهایی که این افراد سه ساعت ایستاده بودند خیلی زودتر به حالت طبیعی برگشته بود. یک خانم که آرتروز یا ورم مفاصل داشت، متوجه شد که ایستادن علائم بیماری اش را کاهش داده است. همچنین دستگاه سنجش ضربان قلب نشان می داد که آنها نسبت به حالت نشسته کالری بیشتری مصرف می کنند. دکتر جان باکلی می گوید که میزان ضربان قلب ده بار در دقیقه بیشتز بوده است و این یعنی بدن هفت دهم کالری در دقیقه بیشتر سوزانده است.
دکتر باکلی می گوید ممکن است این به نظر زیاد نیاید. اما معنایش سوزاندن پنجاه کالری بیشتر در روز است. و اگر سه ساعت در روز و پنج روز در هفته بایستید هفتصد و پنجاه کالری بیشتر از مواقع نشسته سوزانده اید. در طول یکسال شما سی هزار کالری بیشتر سوزانده اید و این به معنای سوزاندن بیش از سه کیلو و ششصد گرم چربی در سال است. تحقیق دانشگاه چستر می گوید روزی سه ساعت ایستادن در یکسال مثل شرکت در ده ماراتن است.
تحقیقات نشان می دهد با آنکه بیرون رفتن و ورزش کردن به طور قطع فایده های زیادی به بدن ما می رساند، بدن ما همچنان به طور مداوم و غیر محسوس نیاز به تحرک ماهیچه هایش دارد. ماهیچه هایی که در زمان ایستادن تقویت می شوند. همین حرکت های ساده کمک می کند ما کنترل قند خون خود را به دست بگیریم. همه ما نمی توانیم در حالیکه ایستاده ایم کار کنیم. ولی دانشمندان معتقدند حتی کارهای ساده ای مثل صحبت با تلفن در حالت ایستاده، یا رفتن پیش همکاری برای صحبت به جای نشستن و فرستادن یک ایمیل و ساده تر از همه اینها بالا رفتن از پله می تواند کمک کننده باشد.

برندگان جایزه نوبل سال ٢٠١٣ شیمی


از راست به چپ: وارشل، لویت و کارپلوس
روز جمعه، ١٧ مهرماه (٩ اکتبر)، آکادمی سلطنتی سوئد اعلام کرد که جایزه نوبل امسال در رشته شیمی به مارتین کارپلوس، مایکل لویت و آریه وارشل، پژوهشگران آمریکایی اعطا شده است.
این سه پژوهشگر تحقیقاتی را در دهه ١٩٧٠ میلادی به جریان انداختند که به کشف فرآیندهای شیمیایی مانند نحوه تصفیه دود اگزوز اتومبیل و چگونگی فتوسنتز در برگ سبز گیاهان منجر شد.
آکادمی سلطنتی سوئد گفته است که تحقیقات این سه نفر در زمینه ساخت الگوهای جامع کامپیوتری به درک بهتر فعل و انفعالات پیچیده شیمیایی و در نتیجه، رسیدن به دستاوردهایی مهم از جمله کشف داروهای جدید کمک کرده است.
سخنگوی آکادمی سلطنتی گفته است: "جایزه شیمی امسال به ورود آزمایش‌های شیمی به حوزه فضای سایبری ارتباط دارد."
هر سه برنده جایزه نوبل در خارج از ایالات متحده متولد شده اما بعدا، شهروندی آمریکا را دریافت کرده اند.
مارتین کارپلوس، ٨٣ ساله، متولد اتریش و دارای تابعیت مضاعف اتریشی و آمریکایی است و در دانشگا های استراسبورگ فرانسه و هاروارد آمریکا تدریس می کند. مایکل لویت، ٦٦ سال دارد و دارای تابعیت مضاعف بریتانیایی و آمریکایی است و کرسی استادی مدرسه پزشکی دانشگاه استانفورد آمریکا را در اختیار دارد و آریه وارشل، ٧٢ ساله، شهروند آمریکا و اسرائیل است و با دانشگاه کالیفرنیایی جنوبی در لس آنجلس همکاری می کند.
جایزه شیمی نوبل یک میلیون و دویست هزار دلار ارزش دارد که امسال به طور مساوی بین برندگان تقسیم می شود. پرفسور لویت در مصاحبه با خبرگزاری آسوشیتدپرس گفته است که اعظای این جایزه به منزله شناسایی تحقیقاتی است که او در سن ٢٠ سالگی و حتی قبل از دریافت درجه دکترا انجام داده بود.
در مورد انتخاب این تحقیقات برای دریافت جایزه نوبل، وی گفت: "دلیل این بود که من در زمان مناسب در محل مناسب بودم و شاید هم چند فکر جدید هم در سرم داشتم." پرفسور وارشل نیز گفت که تحقیقاتی که باعث اعطای جایزه نوبل شد "شامل تکمیل روشی کامپیوتری برای بررسی ساختار پروتئین ها و درک آن بوده است."
تحقیقات مارتین کارپلوس و آریه وارشل در دهه ١٩٧٠ به ساختن یک الگوی کامپیوتری منجر شد و بعدها، وارشل با همکاری مایکل لویت در تحقیقاتی در دانشگاه کمبریج، بریتانیا، یک برنامه کامپیوتری برای مطالعه آنزیم ها ساخت. تا کنون برندگان جوایز نوبل در رشته فیزیک، پزشکی و شیمی اعلام شده اند و قرار است اسامی برندگان جوایز نوبل در ادبیات و صلح در روزهای پنجشنبه و جمعه و در رشته اقتصاد در روز دوشنبه اعلام شود.

برندگان نوبل فیزیک ۲۰۱۳



پروفسور پیتر هیگز استاد دانشگاه ادینبوروی اسکاتلند است


پرفسور هیگز (راست) و پروفسور انگلبرت پیش از کنفرانس خبری در سرن در سال ۲۰۱۲
آکادمی نوبل سوئد برندگان نوبل فیزیک ۲۰۱۳ را معرفی کرد و پیتر هیگز بریتانیایی استاد ۸۴ ساله دانشگاه ادینبوروی اسکاتلند و فرانسوا انگلرت بلژیکی استاد ۸۰ ساله دانشگاه آزاد بروکسل برنده جایزه امسال شدند.
برای دریافت جایزه امسال بسیاری بر این عقیده بودند که این دو دانشمند شایسته‌ترین افراد برای دریافت نوبل هستند.آکادمی نوبل سوئد در بیانیه‌ای گفت نظریه این دو دانشمند که "محور اصلی مدل استاندارد در فیزیک ذرات است توضیح می‌دهد که جهان چگونه ساخته شده است."
مدل استاندارد، نظریه ای که در دهه شصت و هفتادمیلادی از ترکیب نظریه نسبیت انشتین و نظریه کوانتوم حاصل شد توضیح می‌دهد که "همه چیز از گل و انسان گرفته تا سیارات و ستارگان از چند ذره بنیادی ساخته شده‌اند."احتمال این که هیگز و انگلرت برنده نوبل امسال شوند سال گذشته قوت گرفت؛ زمانی که در برخورد دهنده هادرونی بزرگ (LHC) که در سرن سوییس قرار دارد آزمایشی انجام شد که به گفته دانشمندان، دانش فیزیک نظری را تغییر داد.
دانشمندان پروتونها (گروهی از ذرات تشکیل‌دهنده هسته اتم) را تا سرعت نور شتاب دادند و ذرات کوچکتری را که در این برخورد ایجاد شد بررسی کردند، به امید اینکه برخی پرسشهای اساسی را پاسخ دهند و ذره موسوم به بوزون هیگز را پیدا کنند.
بر اساس نظریه موسوم به مدل استاندارد، تمام مواد از ذراتی بنیادی ساخته شده اند: شش کوارک و شش لپتون. کوارکها به عنوان نمونه پروتونها و نوترونها را شکل می‌دهند و لپتونها هم به عنوان مثال الکترونها و نوترینوها را (نوترینو لپتون بدون بار است). فیزیکدانها فکر می کنند کوارکها و لپتونها را نمی توان به اجزای کوچکتری خرد کرد.
دانشمندان چهار نیروی بنیادی طبیعت را هم‌نیروی هسته ای ضعیف، نیروی هسته ای قوی، جاذبه یا گرانش و نیروی الکترو مغاطیسی می دانند.بر اساس مدل استاندارد این چهار نیرو هر کدام یک ذره معادل دارند به نام بوزون که در واقع گروهی از بوزون‌ها این نیروها را به ماده منتقل می کنند. برای اینکه این نیروها به ماده منتقل شوند تمام ذرات بنیادی باید از میدانی بگذرند به نام میدان هیگز.
اما خود این میدان هیگز هم به یک ذره حامل نیاز دارد که به بوزون هیگز معروف است. این ذره قطعه گمشده مدل استاندارد بود که سال گذشته به این نتیجه رسیدند که آن را یافته اند، یعنی همان چیزی را که این دو دانشمند در سال ۱۹۶۴ وجود آن پیش بینی کره بودند.

نمایی گرافیکی از آزمایش برخورد پروتون با پروتون در شتابدهنده سرن در سال ۲۰۱۲
به عبارت دیگر ثابت شد ذرات بنیادی چگونه در داخل اتم در میدان‎های ناپیدایی قرار می‌گیرند و همکنشی درات و میدان‌هاسبب می‌شود ذرات بنیادی جرم پیدا کنند. به این ترتیب صحت مدل استاندارد و نظریه "انفجار بزرگ"(بیگ بنگ) پس از چند دهد تقریبا اثبات شد. پروفسور فرانسوا انگلرت و همکارش روبر برو (که در سال ۲۰۱۱ درگذشت) نخستین کسانی بودند که در این زمینه مقاله منتشر کردند اما پروفسور پیتر هیگز چند هفته بعد مقاله‌ای منتشر کرد و در آن برای اولین بار وجود ذره‌ هیگز بوزون را پیش بینی کرد.
کمی بعد کارل هیگن و جرالد گورالنیک آمریکایی و تام کیبل بریتانیایی نتیجه تحقیقات خود را منتشر کردند و مجموع کار این داشمندان نظریه فعلی را شکل داد. پروفسور هیگز و انگلبرت برنده هشت میلیون کرون سوئد معادل ۱.۲۵ میلیون دلار شدند.